چه پای آبله خیزی، چه مرکبی و چه راهی            مهـار ناقـه نیـفـتد به دست شمـر الهی

به خفتگان همه رو نیزه می‌زدند که برخیز            دریغ و درد، چه راه بلند و شام سیاهی

به غیر سایۀ سرنیزه‌ها و خار مغیلان            برای طفل سه ساله نبود پشت و پناهی

اسیـر بود امـامی که کائـنـات اسیـرش            اسیر بود چنان که به سینه، سلسله آهی

به پاره پارۀ معـجـر، مخـدرات مکـدر            خـدا کـند که نـدوزنـد اهل شام نگاهی

به چوب خشک، لبی را یزید بست که از خاک            مـحـال بـود نـروید پی دعـاش گـیاهی

بدا به شعر که می‌خواند فی البداهه و می‌ریخت            شراب بر سر پـاک بلند مرتـبه شاهی